Budowa systemu osłony kraju przed nadzwyczajnymi zagrożeniami ma służyć zwiększeniu bezpieczeństwa społeczeństwa oraz ograniczeniu strat spowodowanych występowaniem zagrożeń naturalnych, technologicznych i synergicznych. Szczególny nacisk przy tworzeniu systemu położono na wspomaganie zarządzania ryzykiem powodziowym, co służyć będzie zwiększeniu bezpieczeństwa obywateli oraz ograniczeniu strat spowodowanych występowaniem zjawiska powodzi w Polsce. Będzie to możliwe dzięki wyodrębnieniu obszarów zagrożonych powodzią i ograniczaniu ekspansji gospodarczej na tych obszarach. Docelowo, projekt ma na celu konsolidację informacji o zagrożeniach i umieszczenie ich w profesjonalnym systemie informatycznym, wykorzystującym zintegrowaną bazę danych oraz nowoczesny moduł rozpowszechniania informacji do końcowych użytkowników. System ma zapewnić dostęp do tych informacji zarówno dla administracji jak i indywidualnego obywatela. Informatyczny System Osłony Kraju przed nadzwyczajnymi zagrożeniami ma przyczynić się do rozwiązania bądź zminimalizowania problemów wieloszczeblowego zarządzania kryzysowego w Polsce. Ma być skutecznym i nowoczesnym narzędziem sprawnego administrowania służbami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo kraju w sytuacjach kryzysowych. System ISOK będzie składał się z jednego, centralnego węzła zlokalizowanego w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej, obsługującego wszystkich odbiorców danych i usług na wszystkich szczeblach administracji w państwie, czterech Centrów Modelowania Powodziowego (CMP) oraz Systemu Informatycznego Gospodarki Wodnej (SIGW). Istotną cechą systemu będzie udostępnianie usług sieciowych w architekturze SOA (Service Oriented Architecture) oraz usług zgodnych z dyrektywą INSPIRE. Koncepcja ta pozwala na tworzenie systemów, których funkcjonalność jest zorganizowana w postaci współpracujących usług, które mogą być powtórnie używane i łatwo łączone. Taki sposób budowania systemów umożliwia ich szybkie dostosowywanie do zmiennych wymagań biznesowych. Wśród najważniejszych zalet takiego rozwiązania wymienić należy:

• Maksymalne wykorzystanie aktualnych możliwości prawno-formalnych oraz utrzymanie i rozwój dzisiejszych centrów kompetencyjnych
• Wykorzystanie nowoczesnych technologii optymalizujących koszty projektu
• Zapewnienie ogromnej elastyczności systemu, umożliwiającej szybki rozwój w przyszłości przy niewielkich nakładach
• Wybór architektury ułatwiającej podział projektu na wiele drobnych zadań, które mogą być realizowane jednocześnie, co zwiększa szanse powodzenia projektu
• Relatywnie - w stosunku do innych opcji - większą dostępność systemu i jego lepszą odporność na awarie
• Relatywnie - w stosunku do innych opcji - mniejsze zapotrzebowanie na ilość sprzętu i oprogramowania narzędziowego do instalacji i utrzymania systemu

Projekt wprowadza nowe technologie informacyjne i telekomunikacyjne, usprawniając funkcjonowanie jednostek zarządzania kryzysowego każdego szczebla administracji państwowej, a także zwiększając dostęp ludności i przedsiębiorstw do informacji w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa życia, zdrowia i mienia, wprowadzając interoperacyjność służb i jednostek administracji.